bnf16714.71-a21 bnf14764.66-c35 bnf2607.33 r-b44 EPISTULA LXXXI. AD SIMONEM CARNOTENSEM CANONICUM. HIDE LINKS TO MANUSCRIPTS SHOW APPARATUS
| 1 | M. PETRUS Blesensis Bathon. archidiac., SIMONI Carnotensi canonico, cum salute mentis et corporis desiderium honestatis. |
| 2 | Animam meam, quam tua invaletudo plurimum contristaverat, tua convalescentia iucundavit. Nunc autem me in plenam exsultationem animi reformares, si relictis puerilibus, maturioribus intenderes, qui fines pueritiae iam excedis. Spes equidem agricolae vehementius exhilarescit, si plantam, quam excolit, florere conspiciat, fructumque promittere tempestivum. |
| 3 | E diverso graviter animo consternatur, si planta nunquam turgescit in florem, si se tantum diffunbnf2607.33 vdit in ramos, et in degenerem foliorum luxuriat ubertatem. Sane tempus est, ut honestioribus studiis te impendas, atque prurientis primitias pubertatis, sub arctiore nodo custodiae, et prudentia vigilantiore cohibeas. Obrepunt equidem desideria carnis, quae latenter exterminant gratiam studiorum, et sub quadam aetatis indulgentia hab707.93 v militant in dispendium honestatis. |
| 4 | Si modicum delibasses de amore sapientiae et dulcedine studiorum, spes virtutis in te mihi securior arrideret. Nam cum hactenus sub virga disciplinae et sub iugo fueris magistrali, te doctoris instantia quasi quaedam sigilli violenta impressio informavit ad mores. Sed certissima exhiberes virtutum indicia, si timorem in amorem, si necessitatem in desiderium commutasses. |
| 5 | Cum studium sit vehemens animi applicatio ad faciendum, meditandumve aliquid: studiosus esse non potest, cuius animum voluntaria discendi affectio non accendit. Qui autem in talibus negligens est, aut remissus, non multum dissimilis est ab eo, qui, languente appetitu atque insipiente palato, cibum recipit, cibosque contradictorios gulae fastidienti stomacho violenter intrudit. |
| 6 | Si semel suavitatem sapientiae degustasses, omnia praeter illam in fastidium tibi verterentur. Habet enim incomparabiles thesauros deliciarum, atque omnium bonorum gratiam largitur ad plenum; bnf14764.67 et ad haec forte verba illa Salomonis respiciunt: Super salutem, inquit, et omnem pulchritudinem dilexi sapientiam, et proposui pro luce habere eam. |
| 7 | Venerunt, inquit, omnia bona pariter mihi cum illa. Amor discendi admissus aegre amittitur, atque in desiderium transiens sua se voluptate perpetuat, et cum vita hominis limitatur. Legitur, quod Solon temporibus suis apud Athenienses prudentiae gloria singularis, cum in ultimis laboraret, assidentibus suis amicis, et invicem conferentibus caput erexit; et interrogatus, cur hoc fecisset, respondit: Ut, cum istud, quidquid id est de quo disputatis, percepero, moriar. Carneades philosophus, laboriosus sapientiae miles, nonaginta annos continuavit et consummavit in studiis. |
| 8 | Tu vero vix in scholis quadriennium complevisti, et abiectis studiis, temporalium rerum sollicitudini te immisces. Rem tuam affectas disponere, quae procul dubio periclitabitur in manibus tuis, et insuper evolabit in ventos, quidquid hactenus didicisti. Scio quia, ut filius saeculi sitienter appetis divitias, sed consultius et fortius ageres, si cum Salomone sapientiam divitiis anteferres. |
| 9 | Studiis equidem et divitiis pariter vacare non potes. Nec animam illam dignatur inhabitare prudentia, quam videt infectam desideriis, et curis temporalibus involutam. Scriptum est quia in malevolam animam non introibit sapientia, nec habitabit in corpore subdito peccatis. Quondam philosophiae professores exsecrabantur divitias, nec putabant cum earum sollicitudine aliquam posse obtineri prudentiam, aut digne in castris disciplinalibus militare. Verbum poetae est : Quis locus ingenio, nisi cum se carmine solo Vexant, hab707.94 r et dominis Cyrrhae, Nysaeque feruntur, Pectora nostra duas non admittentia curas? |
| 10 | Magnae mentis opus, nec de lodice paranda Attonitae, currus, et equos, faciesque deorum Aspicere, et qualis Rutulum confundat Erynnis. Ideoque cum pater Demetrii filio suo tantas reliquisset divitias, quibus exercitum regis Xerxis poterat uno die procurare, Democritus patrimonium suum donavit patriae: et Athenis in discendo et docendo dies suos continuans studiorum malitiam consummavit in aurea paupertate. |
| 11 | Crates ille Thebanus proiecto in mare non parvo pondere auri: Abite, inquit, pessum divitiae pessimae; ego vos submergam, ne submergar a vobis. Anaxagoras, cum post longa tempora studiorum in patriam rediisset, propriasque possessiones ex longa absentia sua invenisset enormiter dissipatas: Non essem, inquit, salvus, nisi istae periissent. |
| 12 | Verbum Socratis fuisse dicitur; neminem studiosum fieri nisi se mediocriter pauperem opinetur. Nam sicut supervacuas opes reiici, sic paupertatem, si tolerabilis et munda non sit, studium non admittit. Haec enim urit animum, hae subvertunt, sicut ethicus dicit : Cui non conveniet bnf16714.72 sua res, ut calceus olim, Si pede maior erit, subvertet; si minor, uret. |
| 13 | Quoniam igitur tibi copiose eontulit Deus, ut scholarem possis continuare militiam, rogo, moneo, consulo, ut laudabile tuae indolis initium pleniore studio prosequaris, et ad tempus divitiarum acquisitione suspensa, totum te impendas amori sapientiae, cuius accessoria et subsecutiva erunt testimonio Salomonis bona temporalia pariter et aeterna. Vale. |